جزییات نظر

وقتی پشت شیشه‌ی بلند لمیز میرداماد می‌نشینی، موکا می‌نوشی و به درب چرخان(یا گردان!) مرکز خرید رُز نگاه می‌کنی، جدا از بازتاب زیبای نور خورشید و رفت و آمد مردم از در مترو، چیزهایی از ذهنت میگذره که هیچ جای دیگه‌ای نمیگذره...حس خاصی داره، مخصوصاً تنهایی...
جدا از این مسائل کیه که ندونه قیمت‌های لمیز نسبت به قهوه‌ای که در بقیه‌ی کافی‌شاپ‌های تهران داده میشه چقدر مناسبه...